معیارهای تشخیصی برای اختلال مصرف الکل شامل الگوی مصرف است که منجر به اختلال و افسردگی قابل توجه می شود. باید حداقل سه معیار را در 12 ماه گذشته داشته باشد.
تحمل الکل: فرد برای احساس مستی به مقدار زیادی الکل نیاز دارد. با این حال، اگر کبد آسیب دیده باشد و نتواند الکل را به خوبی متابولیزه کند، می توان این تحمل را کاهش داد. آسیب به سیستم عصبی مرکزی نیز می تواند سطح تحمل را کاهش دهد
علائم ترک: هنگامی که یک فرد نوشیدن الکل را متوقف می کند یا مصرف خود را کاهش می دهد، دچار لرزش، بی خوابی، حالت تهوع یا اضطراب می شود. بنابراین او می تواند برای جلوگیری از این علائم بیشتر بنوشد.
افراط در نیت: نوشیدن الکل بیش از حد مورد نظر یا برای مدت طولانی تر.
تلاش های ناموفق برای کاهش مصرف: فرد به تلاش برای کاهش مصرف الکل ادامه می دهد، اما موفق نمی شود. آنها ممکن است یک اصرار دائمی برای کاهش هزینه های خود داشته باشند.
زمان صرف شده: فرد زمان زیادی را صرف آماده سازی، استفاده یا بهبودی پس از مصرف الکل می کند.
کناره‌گیری: شخصی از فعالیت‌های تفریحی، اجتماعی یا حرفه‌ای که قبلاً در آن شرکت می‌کرد کناره‌گیری می‌کند.
پایداری: فرد به نوشیدن الکل ادامه می دهد، حتی اگر می داند که از نظر جسمی و روحی به او آسیب می رساند.
برخی از علائم و نشانه های سوء مصرف الکل ممکن است به دلیل شرایط دیگر باشد. به عنوان مثال، افزایش سن می تواند منجر به مشکلات حافظه و زمین خوردن شود. یک فرد ممکن است برای یک بیماری پزشکی مانند مشکلات گوارشی به پزشک مراجعه کند و میزان الکل مصرفی خود را ذکر نکند.
این امر تشخیص را برای پزشک دشوار می کند. اگر پزشک مشکوک باشد که الکل مشکل ساز است، ممکن است چندین سوال بپرسد. اگر پاسخ بیمار متفاوت باشد، پزشک می تواند از سوالات عمومی برای کسب اطلاعات بیشتر استفاده کند.